Een TAC kun je meestal niet onder controle houden. Dat komt zoals het komt. Maar wanneer je er toch niet onderuit komt, is het wel belangrijk dat je de controle over jezelf niet verliest. Het is niet makkelijk, maar ook zeker niet onmogelijk!

Acceptatie: Daar hebben we het weer. Vele kunnen het niet accepteren. Ze weten niet hoe, denken dat dat niet kan of geven voor hun gevoel op. Niets is minder waar! Accepteren dat het is wat het is, scheelt al de helft. Wanneer je de aanvallen niet kunt voorkomen, weet je dat ze er zijn. In de wetenschap dat ze er zijn, weet je ook dat vechten niet werkt. Je kunt vechten wat je wil op zo’n moment, maar de aanval zal niet stoppen. Sterker nog, des te meer weerstand je bied, des te wilder wordt het beest!

Accepteren betekent dat je weet wat je hebt, dat je weet wat je wel en niet moet doen. 

En dat je je leven niet laat leiden door je ongemakken! Je bent immers niet Clusterhoofdpijn je hebt Clusterhoofdpijn! Dat is een groot verschil, laat je niet consumeren door het beest.

Wanneer een aanval zich aandient, doe wat je moet doen. Pak je aanvalsbestrijding, indien je die hebt ( bijv. zuurstof, injectie) en onderga de aanval. Probeer zo rustig mogelijk te blijven en breng jezelf geen schade toe. Dit zal je situatie alleen maar verergeren! Probeer op je ademhaling te letten en zeg jezelf dat ook deze aanval weer over zal gaan. De vorige aanvallen stopten immers ook!

Zoek een plek waar jij je op je gemak voelt. Zorg dat alles wat je op dat moment nodig hebt, hier aanwezig is om het je zo gemakkelijk mogelijk te maken. Hierbij is het ook erg belangrijk om met je omgeving af te spreken wat wel of niet te doen tijdens een aanval. Clusterhoofdpijn is al een gevecht op zich.

Een gevecht die we niet aan willen gaan. Maar hierin hebben we geen keus. Besef dat het een aandoening is, waar je zelf niet om hebt gevraagd. Dit overkomt je! Je bent niet schuldig aan de aanvallen, het hoort bij het ziektebeeld!

Je mag kronkelen, wiegen, kreunen, lopen, wiebelen, maar hoe ongecontroleerd alles ook lijkt, bedenk dat jij baas bent over eigen lichaam! Breng jezelf geen schade toe. Ga niet met je hoofd bonken tegen bijvoorbeeld muren of vloeren, dit zal alleen maar meer pijn in de hand werken. Bescherm je hoofd, al leeft er een monster in.

Clusterhoofdpijn is je vijand, niet je eigen hoofd!

Neem je tijd. Dit klinkt heel raar, want niemand wil tijd nemen voor zoiets pijnlijks. We willen allemaal zo snel mogelijk van de pijn af. Maar als het er toch is, maak er het beste van. Een aanval duurt zolang het duurt. Over het algemeen hebben wij hier geen invloed op. Accepteer dat de ene aanval langer duurt dan de ander. Dat de ene aanval heftiger is dan de ander. Maar dat een aanval altijd stopt!! En hoe meer je je verzet, hoe meer het beest terug zal slaan. Ga dat gevecht niet aan, onderga het.

En nee, ondergaan is niet hetzelfde als je erbij neerleggen of je overgeven in een teken van zwakte. Het maakt je juist sterker, sterker in een strijd die je ongewild moet voeren. Besef je goed wat je met je eigen gedachte en acties aan kan richten.

Angst is een slechte raadgever. Dit geldt ook zeker bij clusterhoofdpijn! Angst maakt je in alle gevallen minder dan je bent. Angst brengt je nergens waar je wilt zijn. Angst zal gaan overheersen. Maar dit is niet de bedoeling toch? Nogmaals, jij bent baas over eigen lichaam. Pak de angst aan om het te kunnen accepteren, om het een plekje te geven. Want dat is echt nodig om controle over jezelf te houden!

Neem ook de tijd om na een aanval weer even tot jezelf te komen. Clusterhoofdpijn is al een aanslag op het lichaam, neem je tijd om even te beseffen hoe fijn het is om terug op aarde te zijn. Yes, deze aanval is weer over, terug naar de orde van de dag. Sta niet te lang stil bij de ellende. Ook dit maakt je minder dan je bent. Evenals alvast bedenken wanneer de volgende zich zal aandienen. Dit heeft geen zin! Laat het los en geniet van de aanvalsvrije momenten.

Aanvallen komen en gaan. Maar het is aan jou hoe je dit in je leven past.Praat met je omgeving en maak duidelijke afspraken naar elkaar toe. Bedenk je ook dat jij niet de enige bent die in deze ellende zit. Je omgeving lijdt net zo hard mee! Praat ook over andere dingen, laat het niet overheersen. Dat doet het al tijdens een aanval! Daarbuiten is het ook voor de omgeving een geruststelling om te zien dat jij weer gewoon jij bent. Al ben je moe, gesloopt en op. Deel je vreugde, zoveel het kan! Geniet en maak er juist tussen de aanvallen door het beste van.

Is de pijn het enige waar je aan denkt? Ook wanneer het er niet is? Zonde van de tijd, zonde van de aanvalsvrije momenten. Jammer om het beest zoveel macht te geven! Zoek hulp in het omgaan met clusterhoofdpijn. En richt je niet alleen op de aanvallen, pak ook de randzaken aan. De angst, de onmacht, frustratie, vermoeidheid, alles wat ermee te maken heeft.

Zoek hulp om alles een plekje te geven.
Je bent clusterhoofdpijn niet, je bent in de eerste plaats een mens. Wordt niet wat je hebt en blijf trouw aan jezelf.