Probeerselmoe

Waneer je een aandoening hebt, waar geen medicijn voor is, kom je in het probeersel-circuit. Je bent wanhopig op zoek naar verbetering en je valt van het een in het ander. De arts draagt van alles aan, wat zou kunnen werken, echt zekerheid is er niet, want alles wat de arts je geeft, is eigenlijk voor andere aandoeningen gemaakt. Het is wachten op een toevalstreffer.

Buiten de reguliere arts, ga je vaak ook nog naar alternatieve verlichting zoeken, allerhande huis tuin en keukenmiddelstjes is geprobeerd, homeopathische middelen, massages, handopleggers, krakers, speciaal water misschien? Noem maar iets op, we proberen echt de gekste dingen.

Als je zoveel hebt geprobeerd, kom je op een punt dat je dan even niks meer wilt proberen. De goedbedoelde adviezen niet opvolgt, al bedank je vriendelijk voor het advies. De aangedragen mogelijke oorzaken en bijbehorende adviezen in de wind slaat. Wanneer je nog steeds aanvallen hebt, maar het misschien te dragen is, of de behandelingen juist teveel van het goede waren, je het daarbij wilt laten. Het goed is, zoals het is.

Wanneer je al zoveel hebt geprobeerd, zoveel hebt moeten opgeven, zoveel hebt veranderd, zoveel geleerd, je de wil om beter te worden, naast je neer legt. Iedere keer heb je iets geprobeerd, hoop gehad en telkens kreeg je een deksel op je neus. De aandoening is er nog, de aanvallen zijn er nog, het helpt niks en je bent er even helemaal klaar mee!

Je bent probeerselmoe.

Want soms wordt het niet beter dan het nu is. Soms moet je even terug denken aan hoe het was en de verbeteringen op 1 hoop gooien en daar blij mee zijn. Soms heeft je lichaam even rust nodig, om te herstellen van alle probeersels. Soms is jouw goed, goed genoeg en moet je je daarin berusten. Een manier zoeken om het in je leven te passen. niet bestrijden, maar accepteren.

Geen polonaise aan je lijf, geen chemische Pillen in je lichaam. Vertrouwen op het helend vermogen van je eigen lichaam, gestuurd door je eigen geest. Al dan niet met professionele hulp. Positieve dingen beleven, endorfine aanmaken, genieten van ieder aanvalsvrij moment. Energie opdoen, door de afwezigheid van de druk, het presteren, het grote doel; pijnvrij zijn. Teleurstellingen verwerken, leren matig optimistisch te zijn, wanneer je toch nog even iets probeert. Met beide voeten op de grond, objectief zijn, leven!

Probeerselmoe. En niet alleen van de alternatieve genezers, maar ook van reguliere artsen. Eigenlijk zit daar geen verschil tussen, behalve dat de regulierearts zich verschuilt achter de wetenschap. Wanneer er in het grote geneesboek staat dat iets kan werken, proberen ze dat. Wanneer iets wetenschappelijk onderbouwd is, kunnen we het proberen. Inderdaad, ook zij proberen je te helpen. Wat je ook slikt, smeert of drupt, drinkt, draagt of doet, het blijven probeersels. Ongeacht wie het doet, wat ze doen of voorschrijven, de kans dat ze je eraf kunnen helpen is gelijk. Er blijven maar weinig opties over.

Sommige clusterhoofdpijn patiënten zijn al clusterveteranen, ze zijn al tientallen jaren onderweg, anderen staan aan het begin van hun zoektocht en grijpen nog alles aan, wat ook maar aangereikt wordt. Er is geen concreet iets tegen clusterhoofdpijn, alles wat ze ons toestoppen, is eigenlijk voor andere aandoeningen. Maar heel soms is er een toevalstreffer, dan heb je geluk.

Soms kun je er even niet meer tegen, dan heb je het even gehad met alles en wil je simpelweg even niks meer proberen. De wil om beter te worden is er nog wel, maar je energie is ver te zoeken, je wilt gewoon even zijn…

Heel fijn dat mensen met adviezen komen, maar soms leg je dat gewoon naast je neer. Misschien een optie voor later, nu even niet. En daar is niks mis mee!

Werken aan acceptatie is erg belangrijk! Ook voor de omgeving is acceptatie belangrijk, want accepteren dat iemand even niks wil, kan een stukje rust geven.

Soms is het goed zo.

 

Een gedachte over “Probeerselmoe

  1. Zo mee eens, ik wil helemaal niets meer ik zou graag in slaap willen vallen en niet meer wakker willen worden. Ik ben nu 13 jaar clusterhoofdpijn patiënt en heb zo goed als alle opties wel doorlopen, afgelopen mei de langverwachte neurostimulator gekregen, maar helaas blijkt het nog niet zo te werken bij mij zoals we graag hadden gezien. Ik ben letterlijk en figuurlijk helemaal op. Afscheidsbrieven zijn geschreven, binnenkort ean afspraak bij de huisarts plannen om mijn wensen voor euthanasie te bespreken. Zoals ik mij nu voel is niet mens waardig meer, mijn dochter van bijna 10 heeft geen moeder aan me en mijn partner is alleen maar aan het rennen en vliegen, van werk naar zorgen voor de kinderen en voor mij. Mijn ouders rijden constant heen en weer om mijn dochter op te halen voor school en weer uit school te halen, terwijl ik weer plat gespoten op bed lig. Na dagelijks rond de 10 aanvallen te hebben gehad en nu nogsteeds, is mijn kaarsje opgebrand, ik wil niet meer en ik kan niet meer.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *