Het is een nare aandoening. De zoektocht naar genezing maakt het niet makkelijker. Je krijgt zoveel teleurstellingen te verwerken! Niet alleen het zoeken naar iets wat werkt, maar ook het feit dat je weet dat er geen genezing is, kan desastreus zijn.
Maar als je weet dat er (nog) geen genezing mogelijk is, waarom dan je hard nodige energie verspillen aan die helse zoektocht? Nou, omdat je voor je gevoel er alles aan wilt doen om beter te worden. En beter, hoeft niet altijd te betekenen dat je geen aanvallen meer krijgt. Dan ben je echt met je neus in de boter gevallen. Beter kan ook zijn, beter dan voorheen, aanvallen die gereduceerd zijn, minder in aantal, minder in heftigheid of er beter mee om kunnen gaan. Beter betekent niet altijd genezen en toch is het beter.
Het is beter om realistisch te blijven, matig optimistisch te zijn, het voorkomt een hoop teleurstelling. Hoop en verwachting ligt elkaar nogal eens in de weg. Je leest een bericht over iemand die met een bepaalde behandeling even pijnvrij is. Dat ga ik ook doen, denk je dan. En vervolgens helpt het jou niet om beter te worden. Teleurstelling heeft je hoop de grond in geboord, terwijl de verwachting toch zo hoopvol was!
We kunnen het niet vaak genoeg zeggen. Verwacht nooit teveel, maar blijf hopen. Ieder heeft zijn eigen zoektocht en ieder heeft daarbij teleurstellingen te verwerken. Waar anderen meteen een middel of behandeling hebben gevonden die voor hen werkt, is een ander jaren verder voordat ze op iets stuiten wat hun verbetering brengt.
Daarom is het ook erg belangrijk dat we de positieve berichten delen in de steungroep. Een kansje op verbetering, in plaats van blijven hangen in de ellende. Alles is bespreekbaar en al is er 1 mee geholpen, is het er toch weer 1. En die ene geeft weer hoop voor een volgende.
En of het nou via de reguliere methodes gaat of via alternatieve wegen, we willen alle opties kunnen benutten. Iedereen kiest zijn eigen pad en we juichen alles toe, behalve opgeven. Opgeven is nooit een optie!
Soms is het beter om een pauze in te lassen. Je lichaam wat rust te gunnen. Al heb je geen rust van de pijn, maar het lichaam heeft wel de kans nodig om zich te herstellen. En dat gaat niet snel wanneer je veel pijn te verduren hebt. Soms is die ene behandeling net even teveel van het goede. Luister naar wat je lichaam aangeeft en handel daarnaar. Je hoeft immers niet altijd bezig te zijn met beter worden. Rust is soms ook bezig zijn met beter worden, je beter voelen, ondanks de ellende.
We zijn geneigd van het een in het ander te springen en zelfs soms van alles tegelijk te proberen. Dit zal de situatie echter niet bevorderen, je word er niet beter van. Al worden je aanvallen minder, je weet alsnog niet waardoor het minder is geworden. Dus hierbij een tip: wanneer je iets probeert, doe niet van alles tegelijk. Geef het middel of de behandeling de tijd om te werken, maar gun ook je lichaam de tijd om het te verwerken.
We willen vaak een snelle oplossing, maar besef je, als die er was, zouden we het allemaal wel doen en was de steungroep en deze site overbodig.