Karakterverandering

Karakterverandering is ook een gevolg van TAC’s. Al is gevolg misschien niet helemaal het juiste woord. Wanneer iemand ziek wordt, veranderd deze. Dat zal met alle aandoeningen zo zijn. Een aandoening heeft impact op je leven en zo ook op je persoonlijkheid. Wellicht heb je dingen moeten veranderen, wat je te accepteren hebt. Verandering door een aandoening is meestal niet vrijwillig, de aandoening dwingt je hiertoe. Dit kan natuurlijk frustratie, onvrede en een mate van ongenoegen met zich meebrengen.

Buiten dit ongenoegen is er ook vaak een stukje angst. Angst voor de pijn, de aanvallen en angst voor het onbekende. Maar ook de angst, hoe nu verder? Kan ik mijn werk nog wel uitoefenen, hoe zit het met mijn hobby’s en misschien wel het belangrijkste: mijn gezin, vrienden, familie. Feit is dat er altijd wel iets veranderd in je leven. Dingen die vanzelfsprekend waren, worden nu onzekerheden.

Vaak is men erg gericht op de aanvallen zelf. Maar er komt zoveel meer bij kijken dan alleen de pijn van de aanvallen. Door de voortekenen te herkennen, kan er al een hoop bereikt worden. Buiten de fysieke voortekenen, die zich meestal vlak voor een aanval aandienen; verstopte neus (vaak alleen de aanvalszijde), dof gevoel in het hoofd, af en toe stekende pijn, schaduwpijn, zijn er vaak ook gevoelsmatige voortekenen. Onrust, prikkelbaarheid, gejaagd gevoel, stemmingswisselingen zijn hier enkele voorbeelden van. Net als de symptomen, kunnen de voortekenen verschillen per persoon.

Deze kunnen zich uren en zelfs dagen van te voren al aankondigen. De onrust giert door je lijf, je bent prikkelbaar, lusteloos of juist hyperactief en je stemming laat te wensen over. Het lijkt wel of je iemand anders bent; karakter verandering.

Vaak is dat iets wat de omgeving opvalt, bij jezelf sluipt het erin, dus ben je je hier niet altijd bewust van. Of je merkt het wel, maar je kunt het niet plaatsen. Je kunt minder hebben en de onzekerheid maakt het nog een stapje erger. Sommige mensen worden zelfs agressief, als uiting van de onrust, het onbekende en frustratie die je van binnen voelt.

Ook hier is het (net als bij alles) belangrijk om een balans te vinden. Niet alleen voor jezelf is dat prettiger, maar ook voor je omgeving. Het is natuurlijk niet de bedoeling dat je naasten op hun tenen moeten  lopen, omdat jij een tikkende tijdbom bent. Rekening houden met elkaar, communiceren en duidelijkheid is een belangrijk punt hierin. Het is niet zo, omdat je het zelf vaak niet door hebt, om het als excuus te gebruiken om je gedrag goed te kunnen praten. Je kunt hier, door goede communicatie, wel wat aan doen. Herken je voortekenen en maak het bespreekbaar! Van beide kanten.

Wanneer je je onrustig voelt, gejaagd, anders dan anders, of niet lekker in je vel, geef dit aan! Vertel je omgeving dat je je anders voelt, dan kunnen ze hier wat rekening mee houden.

Vraag je omgeving ook het aan te geven, wanneer ze het aan je merken. Dan kun je er zelf misschien op letten.

Raak niet gefrustreerd, dit maakt het vaak nog erger. Probeer te accepteren dat het erbij hoort, al is het niet fijn.

Gebruik het niet als excuus! “Ik kan hier niks aan doen” veranderd de situatie niet. Het is geen reden om het op hen af te reageren.

Vraag je omgeving wat geduld met je te hebben. In discussie gaan zal averechts werken. Maar probeer zelf ook wat geduld op te brengen, ook voor je omgeving is het niet prettig. Zij zien de verandering vaak eerder dan jij. Accepteer het ook wanneer er wat van gezegd wordt.

Gun elkaar de ruimte! Voel je je onrustig, prikkelbaar, ga even wat voor jezelf doen. Wellicht sporten, of een andere bezigheid, waarbij je je frustratie af kunt reageren. Gun tevens je naasten de mogelijkheid zich even af te zonderen. Zij hoeven ook niet alles van jou te pikken.

Met een stukje wederzijds begrip, goede communicatie en duidelijke afspraken, kom je een heel eind.

Vaak is het zo (en dit klinkt misschien heel stom) dan het na de aanval weer afzakt. Een soort van opluchting. De onrust heeft een plekje gekregen. Het is niet altijd gezegd dat er aanvallen zullen volgen. Dit maakt het zo onberekenbaar. Het kan, net als (of samen met) de schaduw pijn, sluimeren. De TAC is aanwezig, het sluimert op de achtergrond, het leeft van binnen, maar uit zich verder niet in pijn . Vaak is het zo dat de karakter veranderingen op en neer gaan, net als stemmingswisselingen. Balans zoeken dus!